Zakres usług

Laparoskopowe usunięcie pęcherzyka żółciowego – cholecystektomia

Jest jedną z najczęściej wykonywanych procedur laparoskopowych na świecie.

Pierwsza cholecystektomia laparoskopowa została wykonana w 1987 roku i w niedługim czasie stała się złotym standardem w leczeniu kamicy pęcherzyka żółciowego.

Kamica żółciowa jest chorobą powszechną. Stwierdzana jest w krajach rozwiniętych u 10% ludzi powyżej 50 roku życia. Około 20% chorych z kamicą skarży się na dolegliwości dyspeptyczne i nietolerancję tłuszczów. Kolka żółciowa ma charakter przemijający i nawrotowy. Objawia się bólem w prawym podżebrzu najczęściej promieniującym do prawej łopatki i wymiotami. Ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego ma objawy bardziej nasilone. Objawowa kamica pęcherzyka żółciowego jest najczęstszym wskazaniem do wycięcia pęcherzyka żółciowego. Nieleczona prowadzić może do powstania zapalenia pęcherzyka żółciowego z koniecznością operacji w trybie doraźnym (pilnym). Powikłaniem kamicy pęcherzyka żółciowego może być żółtaczka mechaniczna, zapalenie trzustki czy zapalenie otrzewnej spowodowane perforacją pęcherzyka. Przy długoletniej kamicy pęcherzyka żółciowego częściej dochodzi do powstania raka pęcherzyka żółciowego.

W pewnych wskazaniach możliwa jest również cholecystektomia z pojedynczego nacięcia przez pępek-SILS, z ang. Single Inicision Laparoscopic Surgery. Byłem pierwszym chirurgiem w naszym makroregionie, który zastosował tę metodę małoinwazyną z pełnym sukcesem. Metoda ta nie pozostawia blizny poza pępkiem, gdzie nacięcie jest prawie niewidoczne.

Wycięcie pęcherzyka żółciowego metodą laparoskopową polega na usunięciu całego pęcherzyka żółciowego wraz z kamieniami z dostępu przez kilka otworów w jamie brzusznej. Na początku zabiegu po znieczuleniu ogólnym chorego jamę brzuszną napełnia się dwutlenkiem węgla. Następnie do jamy brzusznej wkłuwa się trokary („zaostrzone rurki”) przez które wprowadza się kamerę i specjalne narzędzia chirurgiczne. Chirurdzy patrząc na monitor telewizyjny mogą obserwować wszystko co się dzieje w jamie brzusznej, a jednocześnie używać narzędzi, którymi operują. Wycięty pęcherzyk usuwa się na zewnątrz przez poszerzone cięcie po trokarze w okolicy pępka. W niektórych przypadkach przy podejrzeniu złogów („kamieni”) w przewodzie żółciowym wspólnym istnieje konieczność sprawdzenia tego w endoskopowym badaniu ECPW wykonywanym po operacji.

W literaturze podaje się, że średnio w min. 5% operacji zaistniałe okoliczności zmuszają chirurga do zamiany operacji laparoskopowej na „otwartą” w trakcie zabiegu. Z mojej wieloletniej praktyki wynika, że ryzyko zamiany operacji do metody otwartej, czyli cięcia brzucha wynosi bardziej zero niż jeden procent. Wynika to z paru tysięcy wykonanych przeze mnie operacji laparoskopowo i doskonalenia techniki operacyjnej, co powoduje znacznie większe bezpieczeństwo chorego i niższe ryzyko komplikacji śród i pooperacyjnych.

W dniu operacji pacjent nie może jeść i pic na 6 godzin przed zabiegiem, który trwa zazwyczaj około godziny i jest wykonywany w znieczuleniu ogólnym. Po zabiegu pacjent najczęściej pozostaje przez 1 dzień w szpitalu. Po 1-2 tygodniach może już wracać do pracy. Początkowo przez okres 2 miesięcy zalecane jest przestrzeganie diety lekkostrawnej zwanej wątrobową.

Wskazania:

  • Objawowa kamica pęcherzyka żółciowego.
  • Ostre i przewlekłe zapalenie pęcherzyka żółciowego.
  • Duże polipy pęcherzyka żółciowego.
  • Napady kolki żółciowej.
  • Czynniki predysponujące do raka pęcherzyka żółciowego jak duże polipy.
  • Przebyte żółciopochodne zapalenie trzustki.

Powikłania:

  • Uszkodzenie dróg żółciowych / 0,2%-0,8%
  • Krwawienie do jamy otrzewnej / poniżej 1%
  • Zaciek żółci do jamy brzusznej / poniżej 1%
  • Uszkodzenie narządów jamy brzusznej np. jelito cienkie, dwunastnica / poniżej1%

PRZEPUKLINY

Przepuklina pachwinowa

Przepuklina pachwinowa to nieprawidłowe  uwypuklenie się otrzewnej przez pierścień pachwinowy objawiające się guzem w pachwinie, który powiększa się podczas wysiłku i/lub kaszlu.

Przyjmuje się, że przepuklina może wystąpić u co czwartej osoby w ogólnej populacji. Siedem razy częściej przepuklina występuje u mężczyzn, co związane jest z procesem zstępowania jąder do moszny w trakcie życia płodowego.

Najpoważniejszym powikłaniem u chorych z przepukliną jest uwięźnięcie w niej pętli jelitowej i martwica jelita prowadząca do zapalenia otrzewnej – wówczas konieczne jest wykonanie operacji w trybie pilnym. Ryzyko uwięźnięcia wynosi nawet 20 % dlatego zalecane jest operowanie przepukliny, zanim dojdzie do tego powikłania.

Plastyka przepukliny pachwinowej sposobem Lichtensteina.

Jest to najczęściej wykonywany w kraju sposób zaopatrzenia tej jednostki chorobowej.

Operacje przeprowadza się najczęściej w znieczuleniu podpajęczynówkowym lub miejscowym.

Przez cięcie w pachwinie dochodzi się do kanału pachwinowego, który otwiera się a następnie po wypreparowaniu przepukliny i odprowadzeniu zawartości przepukliny do jamy otrzewnej umieszcza się prostokątną siatkę w obrębie tylnej ściany kanału pachwinowego i mocuje się ją do otaczających tkanek (to znaczy do więzadła pachwinowego i rozcięgna skośnego mięśni powłok brzucha). Stosowana siatka może być wykonana z materiału niewchłanialnego (polipropylenu) lub może być częściowo wchłanialna.

Wideoskopowa plastyka przepukliny pachwinowej z dostępu przedotrzewnowego-TEP

Laparoskopowa plastyka przepukliny pachwinowej z dostępu przezotrzewnowego-TAPP

Byłem pierwszym chirurgiem w regionie i jednym z pierwszych w Polsce, który zastosował dostęp przedotrzewnowy w leczeniu przepuklin pachwinowych. Setki zoperowanych chorych i długi czas wykonywania tych operacji (pierwsze operacje jeszcze przed 2010 rokiem) sposobami małoinwazyjnymi pozwoliło zminimalizować ryzyko powikłań i zredukować procent nieskutecznej operacji do poniżej 1 %.

Dzięki dużemu doświadczeniu szkolę innych chirurgów: prowadzę warsztaty z techniki operacyjnej leczenia przepuklin pachwinowych metodami TEP i TAPP dla chirurgów w Polsce, a także chirurgów z innych krajów unii europejskiej jak Austria, Litwa, Łotwa i Estonia. Prowadziłem też szkolenia chirurgów w innych miastach Polski połączone z asystowaniem jako proctor/ekspert do pierwszych operacji wykonywanych przez miejscowego chirurga, aby zapewnić bezpieczeństwo chorego i prawidłowe zastosowanie techniki operacyjnej.

Operację przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym.

W dostępie wideoskopowym do wrót przepukliny dochodzi się od tylnej strony mięśni prostych powłok brzucha poprzez wytworzenie przestrzeni między otrzewną o tymi mięśniami.. Operację przeprowadza się stosując 1cm kamerę wprowadzoną pod mięśnie proste brzucha. Następnie przez minimalne dwa dodatkowe 5mm nacięcia wprowadza się kaniule operacyjne, dzięki którym możliwe jest wprowadzenie specjalnych przyrządów operacyjnych. Położona zostaje siatka, która zakrywa miejsca występowania przepuklin. W dostępie laparoskopowym do wrót przepukliny dochodzi się od strony jamy brzusznej po wcześniejszym nacięciu otrzewnej.

Laparoskopowe i wideoskopowe zaopatrzenie przepukliny pachwinowej z użyciem siatki zalecane się szczególnie u chorych z nawrotem przepukliny i z przepukliną obustronną. Endoskopowe techniki są szczególnie przeznaczone dla osób czynnych zawodowo i sportowców pragnących jak najszybciej wrócić do normalnej aktywności i pracy zawodowej.

Zalety leczenia przepuklin metodami wideo i laparoskopowymi to niższy odsetek powikłań infekcyjnych rany pooperacyjnej, krwiaków, przede wszystkim przewlekłego bólu. Pozwala to na szybszy powrót do normalnej aktywności i pracy zawodowej niż technika klasyczna technika Lichtensteina.

Pomimo zalet wideo i laparoskopowe techniki operacyjne wymagają od wykonujących je chirurgów dłuższego szkolenia przed samodzielnym operowaniem. Krzywa uczenia dla zabiegów endoskopowych (czas po jakim chirurg przyswoi sobie daną technikę leczenia) jest dłuższa niż dla operacji Lichtensteina i wynosi od 50 do 100 operacji. Stąd doświadczenie chirurga pełni kluczową rolę w skutecznym zaopatrzeniu przepuklin metodami małoinwazyjnymi beznapięciowymi  jak metody TEP i TAPP.

Przepuklina pępkowa

Przepuklina pępkowa, czyli patologiczne uwypuklenie się otrzewnej przez pierścień pępkowy objawiające się guzem w okolicy pępka, który powiększa się podczas wysiłku i/lub kaszlu. Przepuklina pępkowa częściej występuje u kobiet i może mieć związek z przebytą ciążą, otyłością, wodobrzuszem, długotrwałym leczeniem sterydami, cukrzycą, przewlekłym nieżytem dróg oddechowych. Powstawaniu przepuklin sprzyja także wzmożone parcie związane z działaniem tłoczni brzusznej obserwowane u chorych z przerostem prostaty, chorobami jelita grubego i chorobami płuc związanymi z przewlekłym kaszlem. Ponadto zwiększone ryzyko stwierdza się u osób palących papierosy i wykonujących ciężką pracę fizyczną.

  1. Leczenie przepukliny pępkowej – operacja sposobem Mayo

 Przeprowadza się ją zazwyczaj w znieczuleniu ogólnym. Przy małych przepuklinach można rozważyć znieczulenie miejscowe.

Przez cięcie w okolicy pępka dochodzi się do przepukliny pępkowej, a następnie po wypreparowaniu i odprowadzeniu przepukliny, zespala się dachówkowato powięź kresy białej, zamykając pierścień pępkowy. Następnie odtwarza się pępek z pozostałej skóry.

  1. Laparoskopowa plastyka przepukliny pępkowej wewnątrzotrzewnowo z użyciem siatki. (ang. Intraperitoneal Onlay Mash – IPOM)

W tym przypadku pacjent zostaje znieczulony ogólnie. Podczas operacji wizję uzyskuje się za pomocą 1cm kamery wprowadzonej do jamy brzusznej przez jeden z założonych portów. Umieszcza się ją w jamie brzusznej zazwyczaj po lewej stronie brzucha. Dodatkowo zrobione nacięcia umożliwiają wprowadzenie portów roboczych, a dzięki nim – specjalnych narzędzi operacyjnych. Wielkość nacięć skóry nie jest zależna od wielkości przepukliny. Na powłoki jamy brzusznej od wewnątrz zostaje położona specjalna siatka, która zakrywa pierścień pępkowy i zamyka wrota przepukliny. Siatka zostaje przymocowana kilkoma szwami przezskórnymi oraz specjalnymi szwami wewnątrzbrzusznymi.

Przepuklina brzuszna, przepuklina pooperacyjna

Przepuklina brzuszna i przepuklina pooperacyjna, czyli patologiczne uwypuklenie się otrzewnej przez miejsce zmniejszonego oporu, np. bliznę pooperacyjną objawiające się miękkim guzem w tej okolicy, który powiększa się podczas wysiłku i/lub kaszlu. Najczęściej powstaje w wyniku nieprawidłowego gojenia się powięzi mięśni jamy brzusznej lub infekcji miejsca wcześniej operowanego. Jest też efektem procesu starzenia się lub nadmiernego napięcia, może mieć związek z przebytą ciążą, otyłością, wodobrzuszem, długotrwałym leczeniem sterydami, cukrzycą, przewlekłym nieżytem dróg oddechowych. Powstawaniu przepuklin sprzyja także wzmożone parcie związane z działaniem tłoczni brzusznej obserwowane u chorych z przerostem prostaty, chorobami jelita grubego i chorobami płuc związanymi z przewlekłym kaszlem. Ponadto zwiększone ryzyko stwierdza się u osób palących papierosy i wykonujących ciężką pracę fizyczną.

Przepuklina pooperacyjna może pojawić się bezpośrednio po operacji lub po jakimś czasie od pierwotnej operacji.

  1. Plastyczne zaopatrzenie przepukliny kresy białej bez użycia siatki

Zabieg operacyjny polega na wypreparowaniu worka przepuklinowego, odprowadzeniu go do jamy otrzewnej (najlepiej bez otwierania worka) i zeszyciu powłok w miejscu wrót przepukliny szwami niewchłanialnymi. Po zastosowaniu tej metody częstość nawrotów przepukliny sięga 20% dlatego zaleca się stosowanie siatek z materiału syntetycznego. Plastyczne zaopatrzenie przepukliny pooperacyjnej bez użycia siatki – wiąże się z istotnym ryzykiem nawrotu przepukliny

  1. Plastyka przepukliny kresy białej/pooperacyjnej z użyciem siatki sposobem Rives-Stoppy

Jest to beznapięciowa metoda operacji z użyciem siatki syntetycznej wszczepianej pod mięśnie brzucha.
Operacje przepukliny pooperacyjnej przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym.
Przez cięcie wycinające bliznę i nadmiar skóry w okolicy przepukliny dochodzi się do przepukliny, a następnie po jej wypreparowaniu układa się siatkę syntetyczną zabezpieczającą powłoki brzucha i zamykającą przepuklinę. Następnie zamyka się powłoki skórne.

Takie zaopatrzenie przepukliny gwarantuje stopień nawrotów w okolicach 5-15%

  1. Laparoskopowa plastyka przepukliny kresy białej/pooperacyjnej wewnątrzotrzewnowo z użyciem siatki. (ang. Intraperitoneal Onlay Mash – IPOM)

W tym przypadku pacjent zostaje znieczulony ogólnie.  Podczas operacji wizję uzyskuje się za pomocą 1cm kamery wprowadzonej do jamy brzusznej przez jeden z założonych portów Umieszcza się ją w jamie brzusznej zazwyczaj po lewej stronie brzucha. Dodatkowo zrobione nacięcia umożliwiają wprowadzenie portów roboczych, a dzięki nim – specjalnych narzędzi operacyjnych. Wielkość nacięć skóry nie jest zależna od wielkości przepukliny. Na powłoki jamy brzusznej od wewnątrz zostaje położona specjalna siatka, która zazwyczaj zakrywa pierścień pępkowy i zamyka wrota przepukliny. Siatka zostaje przymocowana kilkoma szwami przezskórnymi oraz specjalnymi szwami wewnątrzbrzusznymi.

Rozstęp mięśni prostych brzucha i abdominoplastyka

W obrębie kresy białej, czyli pasma ścięgnistego biegnącego od końca mostka do spojenia łonowego miednicy, może dojść do uwypuklenia się worka otrzewnowego i rozepchnięcia na boki mięśni prostych brzucha. Mówimy wtedy nie o przepuklinie, a o rozstępie mięśni prostych brzucha.

Do przyczyn rozstępu mięśni prostych brzucha należy zaliczyć stany wzmożonego ciśnienia śródbrzusznego (ciąża, otyłość brzuszna, wodobrzusze, choroby płuc z kaszlem) oraz osłabienie mięśni powłok ciała.

Problem, jakim jest rozstęp mięśni prostych brzucha, dotyczy przede wszystkim kobiet w ciąży lub po porodzie. Zdarza się jednak, że występuje także u mężczyzn. Najczęściej jest wówczas skutkiem otyłości bądź kaszlu palacza. Osoby z tą dolegliwością, leżąc na plecach z nogami zgiętymi w kolanach i lekko uniesioną głową, wyczuwają wgłębienie na szerokość 3-4 palców między mostkiem a pępkiem.

Pierwszym etapem leczenia rozstępu mięśni prostych brzucha jest wykonywanie przez pacjenta odpowiednich ćwiczeń dobranych przez rehabilitanta. Kiedy efekt leczenia rehabilitacyjnego jest niezadowalający, konieczne jest leczenie operacyjne.

Zszycie rozejścia się mięśni prostych brzucha wykonywane jest w znieczuleniu ogólnym. Metod przeprowadzania operacji jest kilka, w tym:

  • abdominoplastyka
  • operacja laparoskopowa – wideoskopowa plikacja kresy białej
  • proste zeszycie mięśni,
  1. Abdominoplastyka

Cięcie skórne jest nisko i jest w przybliżeniu łukowate na granicy spojenia łonowego i przebiega poniżej wyczuwalnych kolcy biodrowych miednicy. Blizna w przyszłości nie będzie widoczna, ponieważ będzie schowana pod bielizną. Następnie preparuje się fałd skórno-tłuszczowy aż po łuki żebrowe. Kresę białą z rozstępem zeszywa się szwem niewchłanianym powyżej i poniżej pępka likwidując tzw. żabi brzuch. Czasem potrzebna jest równoczasowa plastyka przepukliny pępkowej. Kolejno odcina się nadmiar skóry- najczęściej jest to wiotka skóra znajdująca się pomiędzy spojeniem łonowym a pępkiem. Kolejno zeszywa się dobrze napięty pozostały fałd skórno-tłuszczowy nadbrzusza z łukowatym nacięciem skóry w podbrzuszu nad spojeniem łonowym. Pępek wszywa się w nowe miejsce na wysokości talerzy biodrowych oraz drenuje przestrzeń pod wytworzonym płatem skóno-tłuszczowym. Czasem po zeszyciu kresy białej wzmacnia się szew siatka syntetyczną. Zazwyczaj nie jest to potrzebne, a użycie siatki syntetycznej może powodować utrudnione gojenie i powstanie zbiorników płynowych tzw surowiczaków.

  1. Wideoskopowa zeszycie kresy białej z plastyką przy pomocy siatki polipropylenowej

Operację przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym.

Operację wideoskopową wykonuje się przy pomocy małej kamery laparoskopowej wprowadzanej do jamy brzusznej w okolicy spojenia łonowego. Następnie przez dwa dodatkowe nacięcia (które najczęściej mają długość ok. 1 cm) wprowadza się porty robocze, dzięki którym możliwe jest użycie specjalnych narzędzi operacyjnych. W tkance podskórnej wypreparowuje się tunel nad rozcięgnem mięśni prostych brzucha, aż do klatki piersiowej.

Następnie wykonuje się zeszycie rozcięgna wraz z mięśniami prostymi niwelując rozstęp mięśni prostych brzucha. Kolejnym etapem jest wzmocnienie wykonanej plastyki siatką polipropylenową, która odciąża zespolone rozcięgno do czasu pełnego wygojenia. Po plastyce pępka drenuje się przestrzeń nad siatką pozostawiając dwie silikonowe rurki w celu odprowadzenia gromadzącego się po zabiegu płynu surowiczego, a także zakłada pas przepuklinowy, żeby zamknąć wytworzony pod skórą tunel.

  1. Proste zeszycie mięśni prostych brzucha

Cięcie skóry jest pionowe i przebiega wzdłuż linii pośrodkowej nad rozejściem kresy białej, czyli nad wyczuwalnym wgłębieniem między mostkiem a pępkiem. Szwem niewchłanialnym zeszywa się mięsnie proste brzucha wraz z kresą białą. Czasem po zeszyciu kresy białej wzmacnia się szew siatka syntetyczną. Zazwyczaj nie jest to niezbędne, a użycie siatki syntetycznej może powodować utrudnione gojenie i powstanie zbiorników płynowych tzw surowiczaków. Przed zeszyciem skóry wycina się jej nadmiar, a następnie skórę i tkankę podskórną się zeszywa ze sobą. Przestrzeń w tkance podskórnej niekiedy się drenuje specjalnymi rurkami polietylenowymi w celu odprowadzenia gromadzącego się po zabiegu płynu surowiczego, a także zakłada pas przepuklinowy, żeby zamknąć wytworzony pod skórą tunel.

Rodzaj zastosowanego leczenia rozstępu mięśni prostych brzucha uzależniony jest od stanu skóry powłok brzucha, oczekiwań pacjenta co do wyglądu skóry powłok brzucha oraz zaleceń i możliwości chirurga. Rekonwalescencja po tradycyjnej operacji trwa od 6 do 8 tygodni. W przypadku zabiegu laparoskopowego czas ten jest zwykle krótszy i wynosi ok. 4 tygodni. i polega na oszczędnym trybie życia i noszeniu pasa brzusznego

Przepuklina rozworu przełykowego. Refluks żołądkowo–przełykowy

Choroba refluksowa przełyku (GERD – gastro-esophageal reflux disease) jest jednym z częstszych schorzeń górnego odcinka przewodu pokarmowego i dotyczy blisko 10% populacji krajów wysoko rozwiniętych. Związana jest z patologicznym cofaniem się kwaśnej treści z żołądka i niekwaśnej z dwunastnicy do przełyku z powodu przejściowego zmniejszenia napięcia dolnego zwieracza przełyku. Objawy to zgaga, zwracanie pokarmów, częste, odbijania, utrudnione połykanie (dysfagia). Do objawów pozaprzełykowych należy niedokrwistość, chrypka, kaszel, zapalenie krtani, astma oskrzelowa. Refluks jest przyczyną 50% pozasercowych bólów w klatce piersiowej. Otyłość jest jednym z czynników sprzyjających chorobie.

U większości pacjentów z GERD współistnieje wślizgowa przepuklina rozworu przełykowego.

Przepuklina rozworu przełykowego polega na przemieszczeniu przez rozwór przepony części żołądka z jamy brzusznej do klatki piersiowej. W zależności od wielkości przepukliny może być ona bezobjawowa lub może dawać różne spektrum objawów, od typowego zarzucania treści pokarmowej do przełyku jak pieczenie (zgaga), bólu w nadbrzuszu, po nawracający kaszel, chrypkę, kołatanie serca.

Operacja przepukliny rozworu przełykowego stanowi jedną z metod leczenia tego schorzenia.

Do metod niefarmakologicznych należy unikanie potraw gazowanych, tłustych, ciężkostrawnych, regularne posiłki, spożywanie małych objętościowo posiłków, unikanie wysiłku fizycznego po posiłkach, spanie z uniesioną głową oraz redukcja masy ciała w przypadku nadwagi i otyłości.

Farmakologicznie dolegliwości leczy się przez stosowanie leków zmniejszających wydzielanie żołądkowe.

Operację przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym.

Operację przeprowadza laparoskopowo się przy pomocy małej kamery wprowadzanej do jamy brzusznej kilka cm nad pępkiem. Następnie przez dodatkowe nacięcia wprowadza się porty robocze, dzięki którym możliwe jest wprowadzenie specjalnych narzędzi operacyjnych.

Operacja polega na zszyciu ze sobą odnóg przepony tworzących rozwór przełykowy i zamknięciu wrót przepukliny. Następnie jego część zwaną dnem żołądka obszywa się wokół przełyku tworząc mufkę/szalik odtwarzającą dolny zwieracz przełyku.

Wskazania:

Nieskuteczna terapia farmakologiczna.
Powikłania refluksu żołądkowo- przełykowego takie jak przełyk Baretta i zwężenie przełyku.
Nawracające zapalenie przełyku.

Przeciwwskazania:

Zaawansowane choroby kardiologiczne i pulmunologiczne.
Nadciśnienie wrotne.
Otyłość z BMI > 35 kg/m2

Wczesne wyniki tych operacji są dobre lub bardzo dobre u 90 % pacjentów.

Ryzyko nawrotu wynosi 10% w ciągu 10 lat

Powikłania późne:

Trudności w połykaniu u 3 – 12% pacjentów
Uczucie pełności w nadbrzuszu.
Utrzymujące pomimo operacji objawy refluksowe.
Wzdęcia spowodowane niemożnością odbijania
Biegunki u 1 – 7% z powodu dysfunkcji  nerwu błędnego

Wczesne wyniki tych operacji są dobre lub bardzo dobre u 90 – 95% pacjentów. Do późnych następstw tych operacji należy zaliczyć:

  1. Przetrwałą dysfagię (trudności w połykaniu) u 3 – 12% pacjentów. Może ona być spowodowana utrzymującym się, mimo operacji, stanem zapalnym w przełyku, zbyt wąskim lub zbyt długim mankietem fundoplikacyjnym. Stosuje się okresowe rozszerzanie endoskopowe a w skrajnych sytuacjach reoperacje. W większości przypadków trudności w połykaniu ustępują samoistnie w ciągu 6 tygodni po operacji. 2. Wzdęcia spowodowane niemożnością odbijania (zwykle pacjenci się do tej sytuacji przyzwyczajają i nie stanowi to problemu), uczucie pełności w nadbrzuszu występuje u 1 – 28% operowanych.
  2. Biegunki u 1 – 7% pacjentów jako efekt uszkodzenia nerwu błędnego.
  3. Utrzymujące pomimo operacji objawy refluksowe – powikłanie bardzo rzadkie, wymagające leczenia farmakologicznego lub ponownej reoperacji.

Operacja tarczycy, raka tarczycy i przytarczyc

Powiększenie tarczycy nazywamy wolem.

Operacja usunięcia gruczołu tarczowego będzie polegała na całkowitym / prawie całkowitym jego wycięciu w celu usunięcia zmian chorobowych oraz zabezpieczenia pacjenta przed odrostem patologicznej tkanki gruczołowej w przyszłości.

Pierwsze lata mojej praktyki chirurgicznej to chirurgia endokrynologiczna. Sukces i bezpieczeństwo w chirurgii gruczołu tarczowego jest ściśle związany z krzywą uczenia, czyli liczbą wykonanych operacji i umiejętnością identyfikacji nerwów krtaniowych wstecznych oraz innych struktur szyi. Do dzisiaj część chirurgów operujących tarczycę nie potrafi właściwie zlokalizować przebiegu nerwów krtaniowych wstecznych przebiegających z tyłu i po bokach tarczycy, a to bezpośrednio przekłada się na częstość poważnych powikłań dotyczących fonacji, łącznie z utratą głosu i dusznością znacznego stopnia uniemożliwiającą właściwe funkcjonowanie i mogące prowadzić do trwałego inwalidztwa. 

Byłem prekursorem szukania tych nerwów w naszym makroregionie, lecz dopiero szkolenie u prof. Miccolego w Pisie we Włoszech w 2006roku pozwoliło mi wprowadzić jako pierwszemu w naszej części kraju konieczność identyfikacji nerwów krtaniowych wstecznych jako standard w operacji tarczycy i przytarczyc, a tym samym zredukować trwałe obustronne porażenie nerwów krtaniowych wstecznych do blisko zera procent. Czasem stosowanie neuromonitoringu w poszukiwaniu przebiegu nerwów może mieć korzystny wpływ na wynik operacji, lecz nie zastąpi to doświadczenia i umiejętności odnalezienia nerwów krtaniowych wstecznych.

Operacja raka tarczycy polega na dokładnym i doszczętnym wycięciu gruczołu tarczowego, gdzie konieczne i niezbędne jest odnalezienie nerwów krtaniowych wstecznych oraz identyfikacja przytarczc. Dodatkowo chirurg często musi poszerzyć zabieg operacyjny o wycięcie węzłów chłonnych przedziału centralnego i przedziału bocznego szyi. Dlatego najczęściej operacjami raka tarczycy zajmują się chirurdzy endokrynologiczni a nie onkologiczni, ponieważ mają oni największe doświadczenie w identyfikacji ważnych struktur szyi, które nabyli podczas operacji niezłośliwych guzów tarczycy, a tych operacji jest zdecydowana większość, co pozwala zdobyć właściwe doświadczenie pozwalające na znaczną redukcję potencjalnych powikłań.

W pewnych wskazaniach jak gruczolaki, raki przytarczyc lub nadczynność trzeciorzędowa konieczne jest odnalezienie i wycięcie tych zmian chorobowych, co czasem możliwe jest z dostępu małoinwazyjnego.

W mojej praktyce wykonałem ponad tysiąc operacji gruczołu tarczowego z bardzo niskim odsetkiem trwałych powikłań. Umiejętności nabyte i doskonalone przez lata pozwoliły mi prowadzić szkoleniowe warsztaty z chirurgii endokrynologicznej i wykonywać pokazowe operacje jako ekspert, także na zaproszenie innych chirurgów w ich ośrodkach.

Byłem w pierwszym zespole chirurgicznym w Polsce w 2006roku wykonującym wycięcie tarczycy z dostępu małoinwazyjnego MIVAT (minimally invasive videoscopic thyreoidectomy) oraz drugim zespole w Polsce dokonującym wycięcia przytarczyc z dostępu wideoskopowego MIVAP (minimally invasive videoscopic parathyroeidectomy).

Wskazaniem do zabiegu wycięcia tarczycy (całkowitego lub częściowego) są:

  • obecność dużego wola uciskającego drogi oddechowe lub powodującego niekorzystny efekt kosmetyczny (nawet przy zachowanej prawidłowej funkcji tarczycy),
  • obecność nowotworu złośliwego lub podejrzanych guzków w tarczycy,
  • powiększanie się wola mimo stosowania odpowiednich leków,
  • znacznego stopnia powikłana nadczynności tarczycy

Zabieg przeprowadzany jest w znieczulenie ogólnym (tzw. narkoza). Pacjent zostaje ułożony w pozycji na plecach tak, aby głowa była lekko odgięta do tyłu.

Cięciem u podstawy szyi przecina się skórę ok. 2 cm nad wcięciem szyjnym mostka. Następnie przecina się mięśnie podgnykowe i wydziela gruczoł z otaczających tkanek, podwiązuje się naczynia tarczowe górne i dolne. Uwidacznia się nerw krtaniowy wsteczny po obu stronach, aby mieć pewność, że nie zostanie on skaleczony lub przecięty oraz dokłada się wszelkich starań, aby uwidocznić m.in. dwie z zazwyczaj czterech przytarczyc. Następnie usuwa się gruczoł tarczowy i zeszywa mięśnie podgnykowe oraz tkankę podskórną i skórę. W miejscu po usuniętym gruczole zazwyczaj zakłada się dren na jedną dobę.

W niektórych rzadkich przypadkach dużego wola zamostkowego (schodzącego do klatki piersiowej) usunięcie gruczołu z cięcia na szyi jest niemożliwe. Konieczne jest wtedy przecięcie mostka i otwarcie klatki piersiowej, aby wydobyć gruczoł w całości. Konieczność takiego postępowania jest niezwykle rzadko potrzebna i jest bardzo związana z doświadczeniem chirurga i liczbą wykonanych przez niego operacji.

Całkowite usunięcie tarczycy wymaga szczególnej ostrożności i właściwych umiejętności. Naczynia zaopatrujące tarczycę zostają podwiązane, przytarczyce uwidocznione i zabezpieczone, a nerw krtaniowy wsteczny uwidoczniony i odpreparowany a gruczoł tarczowy wraz ze zmianami chorobowymi usunięty w całości.

Usunięta tarczyca przekazywana jest do badania histopatologicznego.

Pacjent przebywa w szpitalu przeważnie 2 doby.

Powikłania:

- Uszkodzenie nerwów krtaniowych wstecznych i utrata głosu / poniżej 1%
- Krwawienie pooperacyjne / 1-2%
- Obniżenie stężenia wapnia związane z niedokrwieniem/wycięciem przytarczyc i ewentualna tężyczka-czasowa niedomoga czynności przytarczyc / min. 50%
(spowodowane przejściowym niedokrwieniem związanym z preparowaniem przytarczyc)
- Trwała niedomoga przytarczyc /  5%
- uszkodzenie innych struktur szyi jak przełyk, tchawica i inne / poniżej 1 %  

Chirurgia bariatryczna

Zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) otyłość stanowi nieprawidłowe bądź nadmierne gromadzenie się tkanki tłuszczowej, prowadzące do wystąpienia szeregu zaburzeń ze strony organizmu. Jest więc problemem natury nie tylko estetycznej – jak przyjęto uważać w większej części społeczeństwa – ale i przede wszystkim czynnikiem ryzyka rozwoju wielu poważnych chorób o charakterze przewlekłym niezakaźnym. 

W 1998 roku Światowa Organizacja Zdrowia (World Health Organization – WHO) uznała otyłość za najpoważniejszy przewlekły problem zdrowotny współczesnego świata.

W ciągu ostatnich 30 lat liczba osób otyłych na świecie się potroiła.

Według WHO w 2014 roku u 39% dorosłych na świecie stwierdzono nadwagę, a u 13% otyłość.

Obecnie w Europie około 20% dzieci ma nadwagę, a BMI już blisko 1/3 z nich osiąga wartości świadczące o otyłości.

Otyłość może prowadzić do wystąpienia wielu chorób:  

  • nadciśnienia tętniczego, chorób krążenia
  • cukrzycy typu 2, 
  • miażdżycy, 
  • choroby zwyrodnieniowej wielostawowej
  • nowotworów endometrium, jajników, piersi, prostaty, jelita grubego, 
  • kamicy żółciowej, zapalenia trzustki, 
  • dny moczanowej, 
  • zespołu bezdechu sennego, 
  • bezpłodności (na skutek m.in. zmian hormonalnych i zaburzeń owulacji). 
  • Nietrzymania moczu i wielu innych chorób

Według wytycznych opracowanych przez ekspertów chirurgii bariatrycznej do operacji można zakwalifikować osoby w wieku od 18 do 65 lat, u których współpraca z dietetykiem i fizjoterapeutą nie wpłynęły na znaczącą redukcję masy ciała, oraz u których pomimo leczenia zachowawczego:

  • BMI jest równe lub wyższe niż 40 kg/m2,
  • BMI znajduje się w przedziale 35–40 kg/m2 i występują u nich choroby, które zrzucenie wagi może znacząco zahamować, takie jak: cukrzyca typu 2 czy nadciśnienie tętnicze,
  • BMI wynosi od 30 do 34,9 kg/m2 i cierpią na cukrzycą typu 2, ale pomimo stosowania leków i insuliny utrzymuje się u nich stan hiperglikemii

Leczenie chirurgiczne otyłości olbrzymiej rozpocząłem w 2003 roku. Było to założenie regulowanej opaski na żołądek, jedną operację wykonałem metodą klasyczną, kolejne już laparoskopowo, zatem wykonałem pierwszą laparoskopową operację bariatryczną w regionie łódzkim i jedną z pierwszych laparoskopowo w Polsce. Niedługo potem wykonałem pionową gastroplastykę metodą klasyczną. Wkrótce opracowałem małoinwazyjny laparoskopowy sposób wykonania pionowej gastroplastyki, żołądka, która przez parę lat była główną metodą operacyjnego leczenia przeze mnie otyłości olbrzymiej. Pod koniec lat 2000-tych wprowadziłem laparoskopową rękawową resekcję żołądka i laparoskopowe wyłączenie żołądka tzw gastric bypass, które to dwie metody dominują w mojej praktyce chirurgicznej aż do dnia dzisiejszego ze względu na bardzo wysoką skuteczność i niewielki odsetek powikłań. 

Długi czas wykonywania operacji bariatrycznych (od 2003 roku) i obecnie ponad 100-130 operacji bariatrycznych wykonywanych przeze mnie lub z moim udziałem rocznie pozwoliło nabyć odpowiednie umiejętności i osiągnąć właściwe doświadczenie,  co jak podkreśla się, jest głównym czynnikiem ryzyka wystąpienia powikłań po operacjach otyłości olbrzymiej.

Wielokrotnie organizowałem szkoleniowe warsztaty z techniki operacyjnej otyłości olbrzymiej, podczas których wykonywałem operację na żywo laparoskopowej rękawowej resekcji żołądka i wyłączenia żołądka tzw gastric bypass transmitowane do dużego audytorium chirurgów jak i kameralne warsztaty z obecnością na sali operacyjnej kilku zaproszonych chirurgów z całej Polski.

W 2019 roku miałem przyjemność gościć w Łodzi na sali operacyjnej ówczesnego Prezydenta największej światowej organizacji chirurgów bariatrycznych IFSO International Federation for the Surgery of Obesity and Metabolic Disorders , dra Almino Cardoso Ramosa, który sam wykonuje ponad 1000-1400 operacji bariatrycznych rocznie w Sao Paulo w Brazylii . Jego obecność na sali operacyjnej podczas wykonywanych przeze mnie rękawowej resekcji żołądka i gastric bypass, wnikliwa ocena mojej techniki operacyjnej oraz podzielenie się pewnymi trikami/radami wynikającymi z jego olbrzymiego doświadczenia doprowadziły do kolejnej niewielkiej modyfikacji techniki operacyjnej skutkującymi znaczną redukcją i tak niewielkiej liczby powikłań, w szczególności wystąpienia nieszczelności szycia nowego żołądka.

Stosowane przeze mnie wymienione poniżej dwie pierwsze metody chirurgicznego  leczenia otyłości wykonuję wyłącznie laparoskopowo:

  1. Rękawowej resekcji żołądka – to operacja zmniejszenia żołądka, która znacząco redukuje jego objętość (o ok. 60-80%), co ogranicza ilość pokarmu, jaką pacjent może jednorazowo przyjąć.
  2. Wyłączenia żołądkowo-jelitowego (gastric bypass) – to zabieg, który powoduje, że pokarm przebywa krócej w jelicie cienkim, stąd część składników pokarmowych, w tym także cukry, węglowodany i tłuszcze, nie ulega strawieniu, a następnie wchłonięciu. Dzięki tej metodzie można zmniejszyć nadmiar masy ciała nawet o 80-85% jego nadmiernej wagi.
  3. Opaski żołądkowej – to najmniej skuteczna z wyżej wymienionych metoda chirurgicznego leczenia otyłości, która polega na założeniu specjalnej silikonowej opaski żołądkowej przy wpuście. Wydziela ona mały 20-25ml żołądek kilka centymetrów poniżej przełyku, dzięki czemu można ograniczyć ilość przyjmowanych pokarmów. Obecnie rzadko stosowana przez chirurgów potrafiących wykonać dwie pierwsze operacji ze względu na znacznie mniejszą skuteczność trwałej redukcji masy ciała.
  4. Inne metody jak wyłączenie dwunastniczo-krętnicze z pojedynczym zespoleniem (single anastomosis duodeno-ileal bypass – SADI),  zarezerowane jest do operacji rewizyjnych
  5. Balon żołądkowy ew. służy tylko do wstępnego przygotowania do operacji w wybranych wskazaniach i jest nieskuteczną metodą lecenia otyłości olbrzymiej. Nie wykonuję tej procedury
  6. Endoskopowe zmniejszanie żołądka OverStitch nie mają dobrze udokumentowanej wieloośrodkowymi badaniami skuteczności. Próby endoskopowego zwężania żoładka wcześniej stosowanymi metodami były zawodne i prowadziły do szybkiego nawrotu masy ciała. Nie wykonuję tej procedury.

Podsumowując, wyłącznym skutecznym leczeniem w otyłości olbrzymiej jest leczenie operacyjne, gdzie dostęp małoinwazyjny laparoskopowy jest leczeniem z wyboru!

Laparoskopowa rękawowa resekcja żołądka, ang. Sleeve gastrectomy

Polega na usunięciu około 60-80% powiększonego żołądka i pozostawieniu jedynie wąskiego fragmentu tworząc cienką rurę o szerokości palca wskazującego. Odcięty za pomocą tzw. zszywek staplerów fragment żołądka usuwany jest następnie poza organizm. Pozostaje część żołądka, która kształtem przypomina, jak sama nazwa wskazuje rękaw.  Zmniejszenie objętości żołądka do około 150 ml powoduje, że chory nie jest w stanie przyjmować jednorazowo tak dużych objętości pokarmu jak przed zabiegiem operacyjnym. Poza tak uformowany żołądek zapewnia sytość. Zjedzenie objętości paru łyżek stołowych pokarmu zaspakaja głód i zapewnia utratę masy ciała.

Zabieg ten działa wspólnie z naturalnym mechanizmem regulacji – po zabiegu zmniejsza się wydzielanie hormonów głodu, dzięki czemu pacjent ma mniejszą potrzebę łaknienia, a w konsekwencji chudnie. Hormon głodu grelina jest wytwarzany m.in. przez dno żołądka, które podczas operacji zostaje odcięte od pozostałego rękawa żołądka. Dodatkowo kierunek pasażu pokarmu nie jest zmieniany, dzięki czemu zarówno droga trawienia i wchłaniania pozostaje niezaburzona.

Operacja ta zapewnia spodziewaną utratę nadmiernej masy ciała ok. 50-80% w ciągu roku.

Operacja trwa zwykle 1-2 godziny.

Konieczne bywa pozostanie 1-2 dni w szpitalu po zabiegu.

Powrót do pracy możliwy jest po 2-4 tygodniach.

Po operacji niezbędny jest reżim dietetyczny, początkowe dwa tygodnie jest to dieta płynna i półpłynna, a następnie konieczne jest przestrzeganie diety miksowanej papkowatej do 5-6 tygodnia po zabiegu., 

Wyłączenie/ominięcie żołądkowo-jelitowe na pętli Roux-en-Y, ang. Roux-en-Y Gastric Bypass - LRYGB

Operacja wyłączenia polega na odcięciu żołądka w jego bliższej części i wytworzeniu małego żołądka o objętości około 20-60 ml. Do niego doszywane jest odpowiednio przygotowane jelito cienkie. Dzięki temu zabiegowi skraca się drogę wspólną dla pokarmów przechodzących przez pomniejszony żołądek i drogę pasażu enzymów trawiennych, mieszających się w jelicie cienkim z pokarmem. W efekcie skraca się również czas, w którym pokarm może być strawiony i wchłonięty. Soki żołądkowe oraz enzymy trawienne będą później łączyć się z pokarmem i dopiero tam rozpocznie się właściwe trawienie. Mimo tego wytworzenie małego żołądka ma zasadnicze znaczenie w następczej redukcji masy ciała.

Spodziewana utrata nadmiernej masy ciała po zabiegu to ok. 60-85% w przeciągu roku.

Operacja trwa zwykle 1,5-2,5 godziny.

Konieczne bywa pozostanie w szpitalu przez 1-2 dni po operacji.

Powrót do pracy możliwy jest po 2-4 tygodniach.

Po operacji niezbędny jest reżim dietetyczny, początkowe 2 tygodnie jest to dieta płynna i półpłynna, a następnie konieczne jest przestrzeganie diety miksowanej papkowatej do 4-6 tygodnia po zabiegu.

Zalety:

- Znaczny spadek masy ciała.
- Dużo lepszy spadek stężenia glukozy, nawet całkowita remisja cukrzycy t. II.
- Ustąpienie zgagi i refluksu żołądkowo-przełykowego
- Dobrze udokumentowana skuteczność odległa operacji.  Operacja wykonywana jest od kilkudziesięciu lat (początkowo sposobem klasycznym przez szerokie otwarcie jamy brzusznej)

Wady: 

- Ryzyko pojawienia się zespołu poposiłkowego.
- Wyższe ryzyko napadów hipoglikemii.
- Większe ryzyko odległej niedrożności jelit w wyniku powstania przepuklin wewnętrznych
- Konieczna suplementacja witamin i minerałów, w szczególności witaminy B12
- Ryzyko pojawienia się choroby wrzodowej w zespoleniu neo żołądka z jelitem cienkim, w szczególności u palaczy papierosów.

Także operacje rewizyjne są trudniejsze niż po rękawowej resekcji żołądka. Należy też zaznaczyć, że operację wyłączenia żołądkowo-jelitowego trudno jest zamienić na inny rodzaj operacji.

Powikłania po obu metodach są dość podobne i wynoszą:

- Krwawienie do jamy otrzewnej / 1-2%
- Nieszczelność zespolenia żołądkowo-jelitowego, szycia żołądka / 1-3%
- Zator do płuc / 1%
- Krytyczne zwężenie żołądka lub zwężenie w zespoleniu jelitowo-żołądkowym / 1%
- Niedrożność jelit / 2-6% tylko w gastric bypass
- Śmiertelność operacji jest niska i wynosi poniżej 1%

Operacje jelita grubego

Nowotwory jelita grubego stały się drugim co do częstości nowotworem u mężczyzn i kobiet.

Zapadalność na świecie to 1,4 mln osób rocznie.

Śmiertelność na świecie 694 tyś. na rok.

1/3 zmian zlokalizowana jest w odbytnicy.

Do najczęstszych objawów choroby nowotworowej jelita grubego należy krwawienie – prowadzące do niedokrwistości i osłabienia, chorzy obserwują krew na stolcu lub zmieszana ze stolcem widoczne podczas wypróżnienia. Ponadto może wystąpić uczucie niepełnego wypróżniania, bolesne i gwałtowne parcia na stolec, wąskie tzw. ołówkowate stolce. Wymienionym objawom może towarzyszyć zmniejszenie masy ciała. Nieleczona choroba może doprowadzić do zamknięcia światła jelita i niedrożności przewodu pokarmowego. O zaawansowaniu i postępie choroby świadczy również pojawienie się przerzutów nowotworowych (najczęściej do wątroby lub/i płuc).

W zależności od lokalizacji zmiany chorobowej zakres wycięcia jelita grubego różni się i może być konieczne:

Wszystkie te metody operacji wykonuję laparoskopowo. Decyzję o sposobie operacji podejmuję po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną, po zbadaniu chorego i zapoznaniu się z innymi towarzyszącymi chorobami i przebytymi operacjami. Operacja wykonywana jest przy pomocy narzędzi laparoskopowych wprowadzonych przez specjalne tuleje nazwane troakarami, a obraz z jamy brzusznej jest pokazany  na dużym monitorze przy pomocy optyki wprowadzonej przez specjalną  tuleję, która to jest  połączoną z miniaturową kamerą. Po wycięciu odpowiedniego odcinka jelita grubego zazwyczaj wykonuje się zespolenie jelitowe przy pomocy staplera jelitowego lub zespolenie szyje się ręcznie laparoskopowo. Czasem konieczne jest wyłonienie czasowej przetoki jelitowej w powłokach brzusznych, które ma czasowo odbarczyć/zabezpieczyć zasadnicze zespolenie jelitowe lub jak przy amputacji odbytnicy wykonuje się stałą przetokę jelitową w powłokach jamy brzusznej, najczęściej po lewej stronie w podbrzuszu.

Operacja trwa zwykle 2-4 godzin. Operacja przezodbytniczego wycięcia guza tzw.  TaTME trwa dłużej, zwykle powyżej 5 godzin i składa się z laparoskopowego etapu brzusznego i następnie z wideoskopowego etapu kroczowego. Podobnie laparoskopowe brzuszno-kroczowe odjęcie odbytnicy składa się z dwóch etapów. Wymienione operacje dotyczą niskich guzów odbytnicy.

Konieczne bywa pozostanie w szpitalu przez 3-5 dni po operacji .

Przed operacją zalecane jest stosownie diety bezresztkowej na ok. tydzień przed zabiegiem i lekkostrawnej przez ok. dwa tygodnie po zabiegu.

Powrót do pracy po laparoskopowej operacji jelita grubego jest możliwy zazwyczaj po 2-4 tygodniach.

Poza nowotworami operacje j. grubego wykonuje się z powodu choroby uchyłkowej okrężnicy i nieswoistych chorób zapalnych jelita grubego. Powikłania po operacji występują w zależności od zaawansowania choroby, wpływ ma również odżywienie pacjenta, wiek, choroby towarzyszące, przebyte operacje i także wyszkolenie operatora w danej procedurze. Często niezbędnym jest wyłonienie stomii czyli przetoki jelitowej na jelicie grubym lub cienkim, która może mieć charakter czasowy lub trwały. Odtworzenie czasowej stomii wykonuje się po ok. 3-6 miesiącach od pierwotnej operacji. Najczęstszymi powikłaniami są

Nieszczelność wykonanego zespolenia jelitowego na poziomie 5-10% i jest jeszcze większa w niskich zespoleniach odbytnicy oraz krwawienie do jamy otrzewnej 2-3%.
Rzadko może dojść do uszkodzenia moczowodu.

Chirurgia robotowa

W 2019 roku zostałem przeszkolony pracy na Robocie Da Vinci jako prawdopodobnie pierwszy z chirurgów w naszym makroregionie. Trenowany byłem przez przebywającego okresowo w Polsce dra T. Rogulę, profesora Key Western University, Cleveland w Ohio, który to większość życia zawodowego w USA związał z wprowadzaniem i zastosowniem robotyki w chirurgii ogólnej.
Obecnie zapoznaję się z pracą na innym robocie Cambridge wprowadzanym w Polsce przez brytyjską firmę CMR.
Operacje przy użyciu robota w pewnych wskazaniach może dać dodatkowe korzyści wynikające z większej precyzji w trudno dostępnych dla laparoskopii lokalizacjach.

Wadą robotyki są znacznie wyższe koszty w porównaniu do technik laparoskopowych. Zaletą jest m.inn. łatwiejsze szycie struktur w jamie brzusznej pozwalające zyskać dodatkową precyzję w wybranych etapach operacji. Pacjent może odnieść korzyść podczas operacji na jelicie grubym, bariatrii, przepuklin brzusznych w tym pachwinowych i rozworu przełykowego oraz operacji guzów nadnerczy oraz innych wybranych wskazaniach jak chirurgia śledziony chorobach onkologicznych. O zastosowaniu robota i uzyskaniu potencjalnego zysku dla pacjenta decyzję podjąć musi chirurg zaznajomiony z operacjami laparoskopowymi i przy użyciu robota, ponieważ większość operacji wykonywana przez doświadczonego chirurga laparoskopowego przynosi podobne rezultaty przy niższych kosztach i często krótszym czasie wykonania danej procedury.

Kontakt

dr n. med. Jacek Cywiński
specjalista drugiego stopnia w zakresie chirurgii ogólnej

FMC Centrum Medyczne
Łódź, ul. Kopernika 48/50
czwartki/piątki od godz. 16.00 lub soboty od godz. 9.00
tel. do rejestracji: 426364060 lub 422315608

SalveMedica
Łódź, ul. Szparagowa 10
wtorki od godz. 16.00
tel. do rejestracji: 422546484 lub 422546412, 422546400/01

Centrum Medyczne All-Med
Łódź, ul. Armii Krajowej 43A
środy od godz. 16.00
Tel. 42 275 83 82 | 42 275 83 83
E-mail: chirurgia@all-med.pl